Ljubomir Simović, jedan od najistaknutijih modernih srpskih pesnika i dramskih pisaca, preminuo je noćas u Beogradu. Ova tužna vest potresla je kulturnu scenu u Srbiji, gde je Simović ostavio dubok trag svojim delima koja su obeležila drugu polovinu 20. i početak 21. veka.
Rođen 2. decembra 1935. godine u Užicu, Simović je svoje obrazovanje započeo u rodnom gradu, gde je završio osnovnu i srednju školu. Nakon toga, upisao je Filološki fakultet Univerziteta u Beogradu, gde je diplomirao na grupi za istoriju jugoslovenske književnosti i srpskohrvatski jezik. Tokom studija, aktivno je radio kao urednik i odgovorni urednik studentskog književnog časopisa „Vidici“. Njegova karijera kao urednika nastavila se u kulturnoj redakciji Radio Beograda, gde je ostavio značajan doprinos.
Simović je bio plodan autor, objavivši brojne pesničke knjige, među kojima se ističu „Slovenske elegije“ (1958), „Veseli grobovi“ (1961), „Poslednja zemlja“ (1964), „Uoči trećih petlova“ (1972) i „Planeta Dunav“ (2009). Njegova poezija poznata je po emotivnosti i dubokom promišljanju ljudske egzistencije, a izbori njegovih pesama objavljeni su u više zbirki, uključujući „Izabrane pesme“ (1980) i „Sabrane pesme I-II“ (1999).
Osim poezije, Simović je bio i talentovan dramski pisac. Njegove drame, kao što su „Hasanaginica“, „Čudo u Šarganu“ i „Boj na Kosovu“, izvođene su na pozornicama širom Srbije, ali i u inostranstvu. Ova dela ne samo da su obogatila srpsku dramsku scenu, već su i doprinela razumevanju srpske kulture i identiteta.
Pored pesničkog i dramskog stvaralaštva, Simović je bio strastveni esejista. Njegovi eseji o srpskim pesnicima i dramskim piscima objavljeni su u knjizi „Duplo dno“, koja je doživela više izdanja. Takođe, objavio je eseje o likovnim umetnicima u knjizi „Čitanje slikа“ (2023). Njegova sposobnost da analizira i kritički promišlja o umetnosti i kulturi ostavila je značajan uticaj na književnu scenu.
Jedno od njegovih manje poznatih, ali značajnih dela je roman „Užice sa vranama“ (1995), kao i „Snevnik“ (1998), koji prikazuju njegovu sposobnost da se bavi različitim književnim formama. Od 1990. godine, Simović je pisao serije eseja u kojima je raspravljao o aktuelnim književnim, kulturnim, društvenim i političkim pitanjima, a neka od tih dela uključuju „Kovačnica na Čakovini“ (1990), „Guske u magli“ (2005) i „Odbrana Beograda“ (2020).
Njegova odabrana dela objavljena su u 12 knjiga 2008. godine, što svedoči o njegovom značaju u srpskoj književnosti. Tokom svoje karijere, Simović je dobio brojne književne nagrade za poeziju, dramu i esejistiku, čime je potvrdio svoj status jednog od najvažnijih savremenih pisaca u Srbiji.
Od 27. oktobra 1994. godine, Simović je bio redovni član Srpske akademije nauka i umetnosti, čime je dodatno osnažio svoj uticaj u kulturnom životu zemlje. Njegov rad je bio podržan i od strane različitih izdavačkih kuća, kao što je Arhipelag, koja je zahvalna Simoviću za njegovu podršku i razumevanje. On je godinama radio na knjizi pesama „Riba sa dva repa“, koja će biti objavljena u njegovom čast.
Iako je Ljubomir Simović preminuo, njegovo stvaralaštvo će živeti i dalje, a njegova dela će nastaviti da inspirišu nove generacije pisaca i čitalaca. Kao pesnik koji se bavio temama postojanja, identiteta i umetnosti, Simović ostaje neizbrisiv deo srpske književnosti, čime dokazuje da pesnici ne umiru, već se rađaju kroz svoja dela.
