U jugoistočnoj Aziji otkrivene su najstarije mumije na svetu, starije čak 7.000 godina od poznatih egipatskih mumija. Ova otkrića predstavljaju značajan doprinos razumevanju drevnih običaja i praksi mumifikacije među ljudima koji su naseljavali ovaj deo sveta pre više od 9.000 godina. U novoj studiji, objavljenoj u Zborniku radova australijske Nacionalne akademije nauka, istraživači su opisali leševe koji su sušeni na dimu i pronađeni u zgrčenim položajima.
Tim istraživača, predvođen arheologom Sjao-čun Hungom sa Australijskog nacionalnog univerziteta u Kanberi, otkrio je da se radi o lovcima-sakupljačima koji su živeli u južnoj Kini i jugoistočnoj Aziji pre oko 12.000 do 4.000 godina. Ovi ljudi su imali običaj da mrtve sahranjuju u zgrčenim položajima, a zatim ih suše na dimu tokom nekoliko meseci. Ovaj proces, koji predstavlja oblik mumifikacije, istorijski je zabeležen među autohtonim zajednicama u Australiji i, prema nekim izvorima, i danas se praktikuje u delovima Nove Gvineje.
Hung ističe da su drevna verovanja o očuvanju tela predaka mogla biti uzrok razvoja tehnike mumifikacije sušenjem dimom, koja se potom proširila kroz južnu Aziju i možda čak i u severoistočnu Aziju, nakon migracija ljudskih grupa iz Afrike pre oko 60.000 godina. „Izvanredno je da se mumifikacija sušenjem dimom održala na tako velikom području i opstala više od 12.000 godina među autohtonim grupama“, rekao je Hung.
U poređenju sa ovom tehnikom, južnoamerički narod Činčoro, koji je živeo u priobalnoj pustinji, razvio je svoje metode mumifikacije pre oko 7.000 godina, uključujući uklanjanje unutrašnjih organa i ostavljanje tela na pustinjskom suncu da se osuše. Egipćani su, s druge strane, koristili smole i druge supstance za mumifikaciju pre oko 6.330 godina.
Hungov tim proučavao je skelete pojedinaca sahranjenih u čvrsto zgrčenim ili čučanj položajima na 95 lokacija, od kojih su mnoge bile u jugoistočnoj Aziji, kao i na obližnjim ostrvima poput Borneoa i Jave. U nekim slučajevima, na lobanjama ili drugim kostima uočene su opekotine, što sugeriše da su mrtvi polako zagrevani iznad dimnih vatri. Ovaj proces je pomogao da se koža leševa isušuje i mumificira, čime se sprečilo raspadanje kostiju.
Laboratorijske analize su pokazale da su skeleti bili izloženi produženom zagrevanju na niskim temperaturama, što dodatno potvrđuje teorije o postupku mumifikacije sušenjem dimom. Ova otkrića pružaju nove uvide u način života i rituale drevnih zajednica, kao i u razvoj praksi sahranjivanja i očuvanja tela kroz istoriju.
Istraživači se nadaju da će dalja istraživanja doprineti boljem razumevanju ovih drevnih običaja i njihovog uticaja na kulturni razvoj regiona. Ova otkrića takođe ukazuju na to kako su drevne zajednice razvijale složene rituale sahranjivanja i očuvanja, što može pomoći u razumevanju njihovih društvenih i religijskih verovanja.
Kako se nastavlja istraživanje ove fascinantne teme, naučnici se nadaju da će otkriti još više informacija o načinima na koje su ljudi u prošlosti razumeli život, smrt i ono što dolazi posle. Ova otkrića predstavljaju značajan korak unapred u arheološkim istraživanjima i pružaju nove uvide u bogatu istoriju ljudskog postojanja.
