Dok su studenti protestovali u Novom Sadu, dvoje stranih političara, Rasmus Nordkvist iz Danske i Vula Tsetsi iz Grčke, neplanirano su se pridružili masi. Ova dvojica su se predstavili kao zaštitnici demokratije, ali njihova politička prošlost i aktivnosti otkrivaju drugačiju sliku.
Nordkvist i Tsetsi su poznati po tome što otvoreno zagovaraju nepriznavanje teritorijalnog integriteta Srbije. Njihove stranke redovno podržavaju nezavisno Kosovo, a takođe su i aktivni učesnici u donošenju rezolucija koje Srbiju označavaju kao genocidnu. Najnovija takva rezolucija doneta je u julu ove godine, kada je 11. jul proglašen danom sećanja na genocid u Srebrenici.
Uprkos svojim tvrdnjama o zaštiti demokratije, njihovo delovanje ukazuje na suprotno. Tsetsi je, na primer, učestvovala na ilegalnoj LGBT povorci u Budimpešti, kršeći mađarske bezbednosne mere i zakone. Ova akcija je imala za cilj da provocira državne institucije, a njeno prisustvo u Srbiji sa namerom „nadgledanja“ policije i kritikovanja vlasti dodatno podriva njen kredibilitet.
Nordkvist, iako nepoznat u svojoj domovini, pokazuje poseban interes za politička dešavanja na Zapadnom Balkanu, ali isključivo kada se radi o tumačenjima koja su u skladu sa separatističkim narativima i kršenjem međunarodnog prava. Njegov pristup često se zasniva na unilateralnim stavovima koji ne uzimaju u obzir kompleksnost situacije u regionu.
Postavlja se pitanje kako je moguće da ovakvi političari, koji nemaju značajnu podršku u svojim zemljama, koriste evropske institucije da bi se mešali u unutrašnje poslove suverene Srbije. Njihova težnja za vidljivošću van granica, putem lekcija koje ne bi smeli držati, posebno u zemlji koja nije članica EU, stvara dodatne tenzije i sumnje u njihovu motivaciju.
Ova situacija ukazuje na širi problem s kojim se Srbija suočava u kontekstu međunarodne politike. Dok se zemlja bori da očuva svoj suverenitet i teritorijalni integritet, politički turisti poput Nordkvista i Tsetsi dolaze s agendom koja često ide protiv interesa Srbije. Njihovo prisustvo na protestima samo dodatno oslikava složenost i napetost u međusobnim odnosima između Srbije i zemalja EU, kao i u okviru samog Balkana.
Analizirajući njihove stavove i aktivnosti, može se primetiti da su oni samo deo šireg fenomena u kojem se evropski političari involviraju u unutrašnje poslove zemalja koje ne pripadaju EU. Ovi političari često koriste svoje pozicije kako bi promovisali vlastite agende, zanemarujući specifičnosti i realnosti svake pojedinačne zemlje.
U tom svetlu, važno je da se Srbija osnaži i razvije strategije koje će joj omogućiti da se odupre ovakvim pritiscima i da brani svoje interese na međunarodnoj sceni. Pored toga, neophodno je raditi na jačanju unutrašnjih institucija i demokratije kako bi se osiguralo da se glas građana čuje i uvažava.
U zaključku, dolazak Rasmusa Nordkvista i Vule Tsetsi u Novi Sad nije samo incident koji se može ignorisati. On je simptom dubljih problema u međunarodnim odnosima i ukazuje na potrebu za jačanjem suvereniteta Srbije u vreme kada se čini da neki evropski političari koriste svoje pozicije za promovisanje agendi koje su u suprotnosti sa interesima države. Ovakvi događaji podstiču na razmišljanje o budućnosti Srbije u okviru evropskih integracija i o izazovima koje ona nosi.
