Predsednik Saveza Srba iz regiona Miodrag Linta izjavio je danas, povodom 34. godišnjice od masovnog zločina nad 130 Srba sa područja Gospića, da bi Srbija trebalo da pokrene aktivnu i plansku borbu za istinu o masovnom i planskom stradanju našeg naroda. Linta smatra da je jedan od načina osnivanje posebne državne institucije, odnosno Memorijalnog centra srpskih žrtava na prostoru bivše Jugoslavije sa sedištem u Beogradu.
Na dan 28. avgusta 1991. godine, kako navodi saopštenje Saveza, uhapšeno je oko 250 Srba, koji su odvedeni u nepoznatom pravcu. Postoje brojne činjenice koje ukazuju na to da je državni vrh Hrvatske dao direktne naredbe za etničko čišćenje Srba. Zločin su počinili pripadnici hrvatskih paravojnih i policijskih snaga, a za njega su osuđeni samo neki od njih na minimalne zatvorske kazne. Tihomir Orešković, tadašnji sekretar Operativnog štaba u Gospiću, osuđen je na 15 godina, dok su Mirko Norac, tadašnji komandant 118. brigade, i Stjepan Grandić osuđeni na 12 i 10 godina zatvora, redom.
Linta je naglasio da je ratni zločinac Mirko Norac u očima mnogih Hrvata postao heroj, a ne zločinac, i da su mnogi pripadnici hrvatskih vojnih i policijskih snaga, koji su planirali i izvršavali zločine, ostali nekažnjeni. Od dolaska Tuđmanovog režima na vlast maja 1990. godine, Srbi su u Gospiću i drugim hrvatskim gradovima bili izloženi pritiscima, pretnjama i diskriminaciji.
Prema saopštenju, pripadnici hrvatskih paravojnih formacija pevali su ustaške pesme i uzvikivali ustaške pozdrave, dok su Srbi hapšeni i odvođeni na „informativne razgovore“ u različite zatvore, gde su bili brutalno prebijani, mučeni, a mnogi su i ubijeni. Njihove kuće su bile pljačkane, a stanovništvo je bilo pod stalnim pritiskom.
U saopštenju se takođe navodi da je od 28. avgusta 1991. godine bilo nemoguće slobodno ući i izaći iz Gospića, zbog blokade koju su postavili pripadnici hrvatskih paravojnih snaga. U oktobru 1991. godine, prema Linti, dogodio se jedan od najvećih ratnih zločina na području današnje Hrvatske, kada je više od 60 Srba odvedeno iz svojih domova i ubijeno na stravične načine.
Pronađeni su posmrtni ostaci svega 60 žrtava, dok se za ostalima još traga. Linta je podsetio da je tokom proleća i leta 1991. godine počelo miniranje srpskih kuća i lokala, a početkom novembra iste godine, Srpska pravoslavna crkva u Gospiću je srušena do temelja. Na mestu crkve kasnije je izgrađeno parkiralište, a srušena je pažljivo i stručno, tako da okolne zgrade nisu pretrpele oštećenja.
Linta je naglasio potrebu za institucionalnim prepoznavanjem i osudom ovih zločina, kako bi se sprečilo da se slične tragedije ponove. On smatra da je važno da Srbija preuzme aktivniju ulogu u borbi za istinu o stradanju srpskog naroda, kako bi se obezbedila pravda za žrtve i njihova porodice. U tom smislu, osnivanje Memorijalnog centra srpskih žrtava predstavlja ključan korak ka priznavanju i očuvanju sećanja na stradale.
Na kraju, Linta je pozvao sve relevantne institucije u Srbiji da se uključe u ovu borbu za istinu i pravdu, naglašavajući da su se srpske žrtve suočile sa nepravdom koja traje decenijama. Ove izjave dolaze u vreme kada je kolektivno pamćenje o ratu i njegovim posljedicama na Balkanu još uvek veoma podeljeno, te je važno raditi na pomirenju i razumevanju između različitih naroda.
