Danas se navršava 138 godina od smrti Đorđa Vlajkovića, zadužbinara, dobrotvora i pukovnika srpske vojske. Rođen 3. marta 1831. godine u Beogradu, Vlajković je postao poznat po svojoj hrabrosti i predanosti vojsci.
Nakon što je izgubio roditelje u ranom detinjstvu, Vlajković je odlučio da se priključi vojsci u svojoj 14. godini. Iako je bio mlad, brzo je primljen u srpsku vojsku kao veoma sposoban i formiran mladi čovek. Nakon toga, odlučuje da se priključi austrijskoj vojsci, gde ubrzo postaje potporučnik.
Tokom mađarske bune 1848. godine, Vlajković se pridružuje srpskom dobrovoljačkom odredu koji je organizovao Stevan Petrović – Knićanin. Pokazao je hrabrost i veštinu u borbama protiv Mađara, što mu je donelo prvo odlikovanje – Medalju za hrabrost.
Nakon završetka mađarske bune, Vlajković se vraća u Srbiju, a zatim se priključuje ruskoj vojsci. Učestvuje u Krimskom ratu gde je dobio čin kapetana, ali je teško ranjen i ostaje bez noge. Nakon povratka u Srbiju kao penzionisani kapetan ruske carske vojske, Vlajković je živeo skromno i posvećeno svojoj domovini.
Tokom svog života, Vlajković je odlikovan sa 21 ordenom, među kojima su Medalja za hrabrost, Crveni krst i Sevastopoljska spomenica. Bio je poznat po svojoj umerenosti, mudrosti i dobrotvornom radu. Celokupnu svoju imovinu ostavio je u humanitarne svrhe.
Jedna od ulica u centru Beograda nosi ime Đorđa Vlajkovića, dok je Ministarstvo prosvete tridesetih godina sazidalo reprezentativnu zgradu na adresi Vlajkovićeva ulica br. 5, koja sada nosi Vlajkovićevu bistu izrađenu od prirodnog kamena.
Danas, zahvaljujući Vlajkovićevom humanitarnom radu i posvećenosti, njegovo ime i delo se pamte i slave u Srbiji. Njegova hrabrost i predanost vojsci ostavili su dubok trag u srpskoj istoriji, dok je njegova dobrotvornost ostavila trajno nasleđe u oblasti obrazovanja i humanitarnog rada.
