Mikroskopski magnetofosili pronađeni u sedimentima na dnu Severnog Atlantika mogu biti delovi unutrašnjeg „GPS sistema“ drevnih morskih životinja. Ove životinje su koristile Zemljino magnetno polje za navigaciju na velike udaljenosti, potvrdili su naučnici. Fosili, koji su 50 puta manji od širine ljudske dlake, napravljeni su od magnetita, snažno namagnetisanog minerala koji sadrži gvožđe, a istraživači veruju da su nekada bili deo nekog morskog organizma.
Različiti primerci ovih fosila pronađeni su u slojevima starim do 97 miliona godina. Godinama su se vodile rasprave o njihovom biološkom poreklu. Nova studija je koristila trodimenzionalno snimanje kako bi odredila magnetnu strukturu jednog od fosila, čestice magnetita u obliku minijaturnog sladoleda u kornetu, stare oko 56 miliona godina. Istraživači su identifikovali karakteristike optimizovane za detekciju jačine i pravca Zemljinog magnetnog polja, koje se širi daleko u svemir kao rezultat kretanja tečnog gvožđa u Zemljinoj unutrašnjosti.
Unutrašnjost fosila sadržala je zatvoreno magnetno kolo, a prema istraživačima, čestica je mogla da se koristi za stvaranje magnetorecepcije, osećaja magnetnog polja kod morskih organizama, pomažući im u navigaciji. Profesor Rič Harison sa Univerziteta u Kembridžu, jedan od vođa studije objavljene u časopisu Communications Earth & Environment, istakao je da velika magnetizacija znači da bi čestica bila optimizovana za otkrivanje promena u jačini Zemljinog magnetnog polja, što je ključni deo prirodnog „GPS sistema“.
Migratorne životinje, uključujući ptice, ribe i insekte, se smatra da koriste Zemljino magnetno polje za navigaciju, iako način na koji to rade ostaje nepoznat. Jedna od hipoteza sugeriše da se čestice magnetita u njihovim telima poravnavaju sa Zemljinim magnetnim poljem, slično igli na kompasu. Identifikacija životinje kojoj su ovi fosili mogli pripadati predstavlja izazov, jer nisu pronađeni u vezi s drugim ostacima tela. Istraživači smatraju da bi logično bilo da potiču od migratorne vrste koja je bila dovoljno rasprostranjena da ostavi mnogo fosilnih tragova, a jegulje su jedna od mogućih opcija.
Jegulje su poznate po tome što dva puta prelaze Atlantski okean. Njihove larve koriste okeanske struje povezane sa sistemom Golfske struje, putujući od mrestilišta u Sargaškom moru do obala Severne Afrike i Skandinavije. Nakon više godina, odrasle jegulje se vraćaju u Sargaško more da se mreste. Međutim, organizam odgovoran za magnetitne fosile mogao bi biti i neki mikrob. Ove čestice blisko podsećaju na magnetitne fosile poznate kao magnetozomi, koje proizvode određene bakterije, iako su magnetozomi oko 20 puta manji.
Određene vodene bakterije imaju oblik magnetorecepcije, što im omogućava da se usklade sa Zemljinim magnetnim poljem i lako pronađu preferiranu dubinu vode. Fizičar i jedan od autora studije, Serhio Valensija, napomenuo je da mnogi organizmi, uključujući sisavce, ptice, vodozemce, gmizavce i insekte, poseduju sposobnost magnetne navigacije, ali ostaje nepoznato kako to funkcioniše. Jedan od glavnih izazova je otkrivanje magnetnih čestica unutar organizama, s obzirom na to da su one izuzetno male i retke.
Ako su ove čestice bile deo živog organizma, intrigantna mogućnost je da su bile povezane sa magnetoreceptivnim ćelijama i delovale kao magnetni senzori. Kako bi se čestica orijentisala prema Zemljinom magnetnom polju, mogla je generisati mehanički ili električni signal koji bi organizam koristio za detekciju jačine i pravca magnetnog polja. Na taj način, organizam je možda imao magnetni „čulni sistem“, sličan našem čulu vida, koji mu je omogućavao da se sigurno kreće u svom okruženju koristeći lokalnu jačinu i pravac magnetnog polja kao vodič. Ova otkrića otvaraju nova pitanja o evoluciji navigacionih sposobnosti u životinjskom svetu.
