Aleksandar Deroko bio je jedna od najznačajnijih figura srpske kulture 20. veka, ostavivši iza sebe neizbrisiv trag kao arhitekta, univerzitetski profesor, istoričar arhitekture i umetnosti, etnolog, arheolog, slikar i pisac. Njegova kuća na Topčiderskom brdu jedno je od očuvanih dela prošlog veka, dok je njegov doprinos izgradnji Hrama Sv. Save takođe neizostavan. Deroko je projektovao brojne crkve, memorijalne objekte i stambene zgrade širom Beograda, Smedereva, Niša, Sarajeva i drugih mesta.
Derokova istraživanja srednjovekovne sakralne arhitekture urodila su udžbenicima, dok je njegov rad na proučavanju narodnog graditeljstva rezultirao dvotomnim delom „Narodno neimarstvo“. Učenik značajnog srpskog arhitekte Petra J. Popovića, Deroko je sarađivao na istraživanjima i zaštiti veoma važnih spomenika kulture širom Srbije. Njegova zbirka memoarske proze, kao i zapisi o „starom“ Beogradu, predstavljaju dragoceno svedočanstvo nacionalne kulturne istorije.
Deroko je bio zarobljen tokom Drugog svetskog rata i proveo vreme kao talac u logoru na Banjici, ali je svojim radom i stavovima ostavio trag u arhitektonskoj struci. Kroz sve turbulentne događaje koje je proživeo, on se profilisao kao vanvremenska, renesansna ličnost, ostavljajući dubok pečat na srpsku kulturu i istoriju.
