Srbija, zajedno sa Beogradom, tokom aprila 1941. godine, potpala je pod direktnu njemačku okupaciju. U tom periodu, Jugoslovenska vojska je srušila most Kralja Aleksandra, jedinu vezu Beograda sa Sremom, čime je prekinuta komunikacija sa zapadnom stranom reke Save. Na mestu srušenog mosta, okupator je 1942. godine postavio čelični most firme Krupp, koji je prvobitno bio planiran za premošćavanje reke Tise.
Most je, osim za vojne svrhe, bio korišćen i za prevoz civila, međutim, situacija je bila daleko od normalne. Beograđani su s užasom posmatrali kako kroz most prolaze puni nemački kamioni koji su odvodili civile, uključujući žene, decu i starce, u logor Staro Sajmište, koji se nalazio na drugoj obali. Ova tragična sudbina nije bila nepoznata lokalnom stanovništvu, koje je često svedočilo prevoženju zatvorenih kamioneta sa Jevrejima, čiji su životi okončani u logoru uz upotrebu otrova Ciklona B.
Ove scene su ostavile dubok trag u svesti Beograđana, koji su često viđali i leševe civila koje je reka Sava nosila do stubova mosta. Ova tragedija bila je toliko strašna da su se Nemci, zbog smrada raspadnutih tela, primorani da miniraju stubove mosta kako bi oslobodili vodu. Most su nazivali Nemačkim ili Okupatorskim mostom, a njegovu funkciju su zabeležili i povjesničari, ali su mnoge istine o njegovoj prošlosti ostale u zaboravu.
Tokom povlačenja nemačkih snaga 20. oktobra 1944. godine, most je miniran, a prema legendi, jedan hrabri učitelj je uspeo da prekine vezu detonatora. Međutim, istorija beleži da su ruski demineri, koji su došli čamcem, izveli deminiranje, pri čemu je jedan od njih poginuo. Ova istina je, nažalost, ostala nepoznata sve do kasnijih godina.
Nakon rata, umesto srušenog mosta Kralja Aleksandra, izgrađen je novi most koristeći delove starog. Ovaj most, poznat kao Stari most, suočavao se s problemima saobraćaja kako se Beograd širio. U sedamdesetim godinama prošlog veka, postavljene su tramvajske šine preko mosta, što je dodatno otežalo saobraćaj i dovelo do čestih oštećenja kolovoza.
Beograđani su se s nostalgijom sećali Starog mosta, ali je njegova funkcija postala problematična s vremenom. Na kraju, došlo je vreme kada je odlučeno da se Stari most zameni modernim, koji bi uključivao više kolovoznih traka, tramvajske šine i pešačke staze. Ipak, radovi na demontaži Starog mosta izazvali su proteste među građanima, što je dovelo do nasilnih demonstracija koje je policija morala da spreči.
Opozicija je tvrdila da je Stari most simbol Beograda, a mnogi su se protivili njegovoj demontaži, uprkos činjenici da će novi most doneti mnogo koristi. Ovaj sukob između vlasti i opozicije ukazuje na duboku podelu u društvu, gde se mržnja prema trenutnoj vlasti često prepliće sa osećajem ljubavi prema gradu.
Kako se bliži 2026. godina, novi most će biti otvoren, donoseći radost svim građanima Beograda. Ipak, mržnja i podeljenost će nastaviti da se šire među onima koji ne mogu da se pomire sa promenama. U svetlu ovih događaja, važno je prisetiti se prošlosti, ali i gledati ka budućnosti koja nosi nove mogućnosti za Beograd i njegove građane.
