Najstariji tragovi koji dokazuju da su se današnji ljudi u davnoj prošlosti ukrštali sa neandertalcima pronađeni su nedavno na stenovitom uzvišenju planine Karmel, na prostoru današnjeg Izraela. Naučnici su otkrili nalazište poznato kao pećina Shul, koje datira iz perioda pre 140.000 godina i smatra se jednim od najstarijih mesta sahranjivanja drevnih ljudi. U ovoj pećini, istraživači su pronašli ostatke više od desetak jedinki, ali su se suočili sa problemom u određivanju vrste zbog specifičnih anatomskih karakteristika pronađenih hominina.
Prvi skelet otkriven u Shulu pripadao je detetu starom između tri i pet godina, za koje se veruje da je bilo devojčica. Korišćenjem skenera lobanje i vilice visoke rezolucije, naučnici su otkrili da je imala anatomske osobine i Homo sapiensa i Homo neanderthalensisa. Ako se ove pretpostavke potvrde, ova lobanja, zajedno sa ostalim ostacima iz pećine, mogla bi predstavljati najstariji poznati primer ukrštanja između neandertalaca i moderne ljudske vrste.
Ranije analize DNK pokazivale su da je mešanje između Homo sapiensa i neandertalaca verovatno nastalo između 50.500 i 43.500 godina unazad. Međutim, nova otkrića mogla bi pomeriti ovaj trenutak za gotovo 100.000 godina unazad. Dr. Izrael Herškovic, glavni autor studije i profesor na Medicinskom fakultetu Univerziteta u Tel Avivu, navodi da rezultati ukazuju na duži period mirnog suživota između modernih ljudi i neandertalaca na prostoru Levanta, duž istočnog Mediterana.
Herškovic ističe da nova saznanja sugerišu da su neandertalci i Homo sapiensi mogli živeti zajedno duži period, umesto da su se samo takmičili jedni protiv drugih. „Ono što donosimo u priču o ljudskoj evoluciji nije kratko preklapanje sa neandertalcima, već veoma dug period zajedničkog postojanja“, rekao je Herškovic. Ipak, tumačenje hibridizacije zahteva oprez, jer anatomske osobine mogu dovesti do dvosmislenih zaključaka.
Drugi istraživači, kao što je Vilijam Harkort-Smit iz Američkog muzeja prirodne istorije, naglašavaju da je važno uzeti u obzir životnu istoriju pojedinca prilikom analize skeletnih ostataka. „Većina studija poređenja vrsta fokusira se na odrasle jedinke kako bi se umanjili problemi sa rastom i razvojem“, objašnjava Harkort-Smit. Takođe, treba napomenuti da određene osobine mogu biti zadržane od predaka i ne moraju nužno ukazivati na ukrštanje.
U međuvremenu, dr Zeresenaj Alemseged, profesor na Univerzitetu u Čikagu, ističe da hipoteza o hibridizaciji nije nerealna, ali naglašava da konačni sud o ukrštanju donose DNK ili drugi biohemijski markeri. Moderni ljudi i neandertalci imali su zajedničkog pretka u Africi, ali su se njihove loze razdvojile pre više od 500.000 godina. Neandertalci su se pojavili u Aziji i Evropi pre oko 400.000 godina, dok se Homo sapiens razvio u Africi pre oko 300.000 godina.
Danas, genomi većine modernih ljudi čiji su preci živeli u Evropi i Aziji sadrže od jedan do četiri posto neandertalske DNK. Iako su naučnici već ranije pretpostavili da bi hibridizacija mogla objasniti neobičnu anatomiju hominina iz Shula, tadašnja tehnologija nije omogućavala detaljnu analizu kostiju. U novom istraživanju korišćeni su mikro-CT skeneri kako bi se dobile najpreciznije slike lobanje i vilice deteta.
Ova otkrića zahtevaju preispitivanje kulture ranih ljudi, jer su sahranjivanjem pokazali oblik teritorijalnosti i društvenih ponašanja koja su obično povezana sa početkom poljoprivrede pre oko 12.000 godina. Prema Herškovicu, ovo ukazuje na to da su ljudi već pre 140.000 godina formirali neku vrstu teritorijalne zajednice, što podstiče dalja istraživanja kako bi se razumeo razvoj ljudske kulture i ponašanja u tom periodu.
